Wereldreisdagboek#1: de start van ons Trans Mongolië avontuur

In de aanloop naar onze wereldreis nam ik jullie in de serie wereldreisvoorbereidingen al mee in onze voorpret. Tijdens onze wereldreis zal ik jullie regelmatig een update geven, zodat jullie kunnen meegenieten van onze avonturen. Vandaag trap ik af met mijn eerste wereldreisdagboek: de start van ons Trans Mongolië avontuur.

Afscheid op Schiphol

Eigenlijk zouden we al 6 weken eerder op wereldreis zijn gegaan. Maar doordat ik onverwacht mijn liefste pappa heb moeten laten gaan, hebben we onze reis uitgesteld. Uitgesteld inderdaad, want het was een grote wens van mijn vader dat we deze reis wél zouden gaan maken en in de voetsporen van mijn ouders zouden treden.

Op de dag van vertrek worden we opgehaald door een vriend die ons – samen met mijn moeder – naar Schiphol brengt, waar ook mijn schoonouders en zwager staan om ons uit te zwaaien. Als ik mijn moeder gedag moet zeggen, krimpt mijn hart in elkaar als een prop papier. Ik vind het vreselijk om haar nu ‘achter’ te laten. Het liefst had ik haar gewoon nog even in mijn backpack gestopt en meegenomen. Gelukkig komt ze ons over 3 maanden opzoeken in Maleisië (zo stoer!). Hoewel ik dus enorm veel zin heb in onze reis, verlaat ik Nederlandse bodem met gemengde gevoelens.

St. Petersburg

We starten onze wereldreis in St. Petersburg. Eenmaal daar kan ik nauwelijks geloven dat we zomaar ineens in die enorme grootmacht Rusland zijn aangekomen. Blij als een kind spring ik op en neer en ik kan eigenlijk niet meer stoppen met jubelen.

We hebben slechts een kleine 2,5 dag in St. Petersburg. Dat is natuurlijk bij lange na niet genoeg, maar wel voldoende om een goede indruk van de stad te krijgen. En wat vind ik dit een geweldige stad! Als ik voor het eerst de Church of the Saviour on Spilled Blood in het vizier kijg, valt mijn mond letterlijk open van verwondering. De kleuren, de torentjes in de vorm van slagroomtoefjes en de bovenal de waanzinnige details maken dat ik mijn ogen er simpelweg niet vanaf kan houden. Je begrijpt: mijn camera maakt overuren.

Verder dwalen we langs de grachten, verwonderen we ons over de pracht en praal in de Hermitage, bezoeken we de meest geweldige kathedralen en genieten we van van de Russische specialiteiten (ja, echt!). Na 2,5 dag zijn we tot de conclusie gekomen dat St. Petersburg een stad is waar we zéker nog eens terugkomen.

Moskou

Waar St. Petersburg relaxt, gemoedelijk en zelfs wat lieflijk aanvoelt, is grote broer Moskou vooral heel imponerend en groots. We komen hier aan wanneer Rusland nét die avond ervoor in de 1/8 finale van het WK-voetbal Spanje naar huis heeft gestuurd. Op het Rode Plein is het een gigantische chaos en is de feestvreugde uiteraard enorm. “Russia, Russia, Russia!!!”, klinkt het van alle kanten. Auto’s gaan toeterend over straat en we krijgen meer dan eens de Russische vlag in ons gezicht gedrukt. Hier en daar ligt op staat een Rus zijn roes  nog even uit te slapen. Eén ding staat vast: het is een bijzondere kennismaking met de Russische hoofdstad.

In de daaropvolgende dagen besluiten we maar om elke ochtend héél vroeg op te staan om de WK-drukte in de stad een beetje te vermijden. En dat werkt! Ik wil niet zeggen dat we het Rode Plein voor ons alleen hadden, maar dat hoeft ook niet. Het was al heel wat dat we ons gewoon normaal konden bewegen. En ja, dat Rode Plein… Vroeger hing er in de slaapkamer van mijn ouders een foto van de St. Basil Cathedral in Moskou. Als kind kon ik gewoonweg niet geloven dat zoiets echt bestond. Ik nam me destijds één ding voor: ik moest en zou het ooit met eigen ogen bekijken. En daar stond ik dan: oog in oog met dit gigantische bouwwerk. En het stelde niet teleur. In het echt was het nóg mooier dan op de foto in de slaapkamer van mijn ouders.

We zijn 3 hele dagen in Moskou en één van de dingen die ik het meest bijzonder vind in deze stad, is dat allerlei stijlen terugkomen. Het orthodoxe Rusland, Sovjet Rusland, klassiek Rusland én modern Rusland. Deze mengelmoes maakt Moskou een ontzettend interessante en indrukwekkende stad. Meer verhalen over Moskou volgen binnenkort, so stay tuned!

De Trans Mongolië Express: van Moskou naar Irkutsk

Tot dusver voelt onze wereldreis nog gewoon als een stedentrip, maar hier komt snel verandering in. Als we aankomen op het station in Moskou en dé trein zien staan die ons in 4 dagen tijd naar Irkutsk gaat brengen, moet ik toch wel even slikken. Hier heb ik al die tijd naar uitgekeken! Deze treinreis was mijn kinderdroom én de laatste wens van mijn vader. Als ik instap kijk ik even over mijn schouder en denk: kijk pap, het gaat nu echt beginnen. Ga je met me mee?

Vier dagen lang raast het landschap aan ons voorbij. Continue langzaam van gedaante veranderend. Siberië, klinkt bijna magisch. Zo ver weg en zo groots dat je haast niet kunt geloven dat het echt bestaat. En nu rijden we er bijna 3 dagen doorheen. Ik weet niet zo goed wat ik me er precies van voorgesteld had. Waarschijnlijk kale en dorre vlaktes met weinig kleur. Maar Siberië is op dit moment niets van dat. Het is groen, glooiend, heuvelachtig, bosrijk en vooral heel kleurrijk. Grote steden, industrie, kleine dorpjes en vervallen fabrieken wisselen elkaar af. De groene velden staan vol met paarse, witte en gele bloemetjes, die prachtig afsteken tegen de strak blauwe lucht. Siberië staat in bloei.

In de trein vliegt de tijd. De vier dagen zijn voorbij voordat we er erg in hebben en we hebben ontzettend veel geluk met onze reisgenoten. Ik had me erop voorbereid dat het zou kunnen dat we onze vierpersoonscoupé zouden moeten delen met dronken Russen met ontblote bovenlijven of smakkende Chinezen. En geloof me, ook díe hebben we in de trein genoeg gezien. Wij deelden onze coupé echter eerst met een Russische vader en twee kleine zoontjes. Deugnieten, maar ik heb genoten van hun nieuwsgierigheid. Ze spraken geen woord Engels, maar met 3 woorden Russisch, handen en voeten en een wereldkaart kwamen we een heel eind. Na 1,5 dag maakten zij plaats voor een moeder met een 15-jarige zoon, die waanzinnig goed Engels sprak. Met hem hadden we de meest interessante gesprekken over het leven in Siberië, Rusland en Europa. Mede dankzij onze jonge Siberische vriend Anton is mijn kijk op Rusland aardig veranderd.

Het Baikalmeer en Irkutsk

Na vier dagen in de trein komen we aan in Irkutsk, vanwaar we direct doorreizen naar Listvyanka bij het Baikalmeer. Eenmaal hier is het bewolkt, grauw en koud. Niet helemaal wat ik me ervan had voorgesteld. Maar omdat je het weer nu eenmaal niet kunt veranderen, besluiten we er het beste van te maken. Na een verfrissende douche gaan we op pad naar het uitkijkpunt. En echt… zodra we op de top staan, breekt de zon door de wolken heen en genieten we van het meest fantastische uitzicht op het Baikalmeer. We wandelen hier nog wat rond, slenteren langs het meer, spotten zeehonden en genieten van heerlijk verse gerookte vis.

De volgende dag reizen we terug naar Irkutst. Leuk om te weten is dat Irkutsk een echte studentenstad is. De stad telt ongeveer 600.000 inwoners, waarvan 20% student is. Hierdoor is de gemiddelde leeftijd slechts 36 jaar! Verder voel je aan alle kanten dat Irkutsk een rijk handelsverleden heeft. De stad bruist, leeft en is ontzettend multicultureel. We slapen thuis bij een Russische vrouw, worden aangesproken door een jonge jongen uit Kazachstan en kopen citroenen van een Oezbeekse vrouw. De stad is heel relaxed en we vinden het jammer dat we hier slechts één dag hebben. We nemen ons voor om nog eens deze kant op te reizen en dan minimaal een hele week uit te trekken voor Irkutsk en het Baikalmeer.

Op naar Mongolië

Het is tijd om weer de trein in te stappen, want we gaan naar Mongolië! Het land waarvan ik verwacht dat het misschien wel de meest bijzondere bestemming zal zijn van onze hele wereldreis. De treinrit duurt deze keer slechts 24 uur. Eerst rijden we urenlang langs het gigantische Baikalmeer, dat net zo groot is als heel Nederland. En hoe dichter we bij Mongolië komen, hoe meer het landschap begint te veranderen in een ruige en uitgestrekte steppe.

Bij de grens moeten we uiteraard langs de douane. Dat wil zeggen: de douane komt langs ons. De deuren van de wc’s gaan op slot en we worden vriendelijk – doch dringend – verzocht om in de buurt van onze coupé te blijven. Paspoorten worden gecheckt, bagage moet meermaals worden opengemaakt en ze komen met honden langs om te snuffelen of we niks verdachts meesmokkelen. Het hele proces is duurt al met al 5 uur en is bijzonder om mee te maken. Wel ben ik stiekem heel blij dat we in Europa het Schengen-akkoord hebben.

Als we onze paspoorten terugkrijgen is het inmiddels midden in de nacht. De douaniers stampen nog wat door de trein, maar ik vind het mooi geweest. Ik ruim mijn paspoort op en ga lekker slapen om de volgende ochtend wakker te worden in Ulaanbaatar, waar ons Mongolië avontuur gaat beginnen.

Tot zover mijn eerste wereldreisdagboek. Ik hoop dat jullie op deze manier een beetje met ons mee kunnen reizen. Op dit moment zijn wij nét terug van een 7-daagse expeditie in de Gobiwoestijn. We hebben nog een paar dagen in Mongolië te gaan, voordat we doorreizen naar China. Hierover later meer!