Wereldreisdagboek #8: Kinderdromen vangen in India

Het is midden in de nacht als ik dit verhaal schrijf, 2.00 uur Indiase tijd. Ik lig al uren wakker en kan de slaap niet vatten. Mijn hoofd zit barstensvol. Met herinneringen. Verhalen. Indrukken. Ervaringen. Belevenissen. Woorden en flarden van zinnen schieten continu door mij heen. Het moet eruit. Uit mijn hoofd en op papier. En dus begin ik maar als een malle op mijn toetsenbord te rammen.

Verbonden met India

Mijn leven lang heb ik een bepaalde verbondenheid gevoeld met India, die moeilijk in woorden is te vangen. Eigenlijk is het gevoel van verbondenheid hetzelfde als met Indonesië. En dat is vreemd. Want hoewel een deel van mijn roots in Indonesië ligt, heb ik geen wortels in India. Toch heeft ook dat land mij al zo lang in haar greep, zonder dat ik er ooit geweest ben.

Ik groeide grotendeels op met Indiaas eten en volgens mijn vader at ik eerder curry’s dan aardappels. Volgens mijn moeder is dat niet waar. In elk geval maakte ik al heel jong kennis met de Indiase keuken. Tot op de dag van vandaag mijn lievelingseten.

De verhalen van mijn ouders over het verre India maakten dat mijn kinderlijke fantasie er al snel met mij vandoor ging. Alleen al de manier waarop mijn vader begon te glimmen als hij de namen ‘Rajasthan’, ‘Jaipur’, en ‘Varanasi’ uitsprak, maakte een ontembare nieuwsgierigheid in mij los. Alsof hij terug dacht aan oude liefdes. En als er iemand mooi verhalen kon vertellen, was het mijn vader wel. Zodoende begon India als kind in mij te leven en werd een bezoek aan dit exotische land een lang gekoesterde wens. Een kinderdroom.

Wakker worden in India

Nu zoveel jaren later, word ik wakker in India en ik kan amper bevatten dat ik hier nu daadwerkelijk ben. Toen we ’s avonds laat aankwamen in Jaipur was de stad in een diepe slaap. Het was stil. Rustig. Niet bepaald zoals ik mijn aankomst in India had voorgesteld. ‘Wacht maar’, zegt onze gastheer Sanu. ‘Morgen zie je het échte India’.

En nu is het morgen. Het gekleurde licht valt door de glas in lood ramen de kamer binnen. Op de achtergrond hoor ik hoe Jaipur tot leven komt. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en spring mijn bed uit. Ik neem een snelle douche, schiet mijn kleren aan en met natte haren tuur ik over de galerij naar beneden. En daar zie ik de straten van India. Van Jaipur. Het allereerste dat ik zie zijn koeien. Een euforisch gevoel overvalt me: ik ben écht in India. Het kan niet missen.

Snel roep ik Koen om hem te laten zien wat ik zie. En om te gaan ontbijten. Ik kan nu echt niet meer wachten om meer van Jaipur te zien. En hoewel Jaipur waanzinnige bezienswaardigheden heeft, moeten die wachten tot later. Vandaag wil ik niets liever dan de stad leren kennen. Dwalen door de smalle straatjes van de roze stad.

Kinderdromen vangen

Riksja’s, tuktuks, fietsers, scooters, handkarren, voetgangers, koeien, geiten, honden, paard en wagen… alles gaat kriskras door elkaar heen. India is 1001 nacht. Kleuren. Vrouwen gehuld in prachtige sari’s. Mannen met gekrulde snorren. Geluid. Getoeter. Stof. Heerlijke geuren. Kruiden. Wierook. Maar India is ook viezigheid. Stank en armoede. Een wereld vol contrasten. India is alles wat ik me ervan voorgesteld had en meer.

En midden in de chaos van India valt er voor het eerst in jaren een bepaalde rust over mij heen. Alsof ik ergens thuis kom. Alsof het zo hoort dat ik hier ben. Soms denk ik dat ik gek word, dat ik uitgerekend in de hectiek van India een bepaalde rust vind. Ik snap waarom mijn vader altijd begon te stralen als hij sprak over India. En zie helemaal voor mij hoe hij samen met mijn moeder door Jaipur dwaalde en het voelt alsof ik nu in hun voetsporen treed. Ik leef mijn kinderdroom.

Wat is jouw kinderdroom?

P.s. Omdat ik het zo druk had met genieten van India, loop ik een beetje achter met schrijven. Daarom ontbreken de wereldreisdagboeken van Cambodja en Maleisië. Verhalen over deze twee landen houden jullie uiteraard te goed!