Wereldreisdagboek #7: Waarom Thailand mij tegenviel

Thailand, hét backpackersland van Zuidoost-Azië. Het land van de glimlach. Het land van eeuwenoude tempels, heerlijk eten en prachtige stranden. Als ik de verhalen lees en hoor over Thailand moet het waanzinnig zijn. En ik geloof deze verhalen ook. Ik kan me voorstellen dat veel reizigers hier hele goede ervaringen hebben gehad. Voor ons geldt dat helaas niet. Ik heb lang getwijfeld of ik mijn ervaringen met Thailand wel moest delen. Want hoe ga ik nou in godsnaam verwoorden dat backpackersland #1 niet is wat ik ervan had verwacht? Of had gehoopt? Of dat het eigenlijk gewoon ronduit tegenviel? In dit wereldreisdagboek heb ik toch een poging gewaagd door eerlijk mijn gevoel te beschrijven.

Hoge verwachtingen

Na 3,5 fantastische weken, verlaat ik Laos met pijn in mijn hart. Vijf dagen eerder dan gepland. Waarom? Thailand wacht op ons! Ik heb grootse verwachtingen van ‘het land van de glimlach’ en kan niet wachten om het te ontdekken. We willen alle tijd nemen om Thailand op een rustig tempo te verkennen en zoeken zelfs al uit hoe we eventueel ons visum zouden kunnen verlengen. Hoewel voor veel reizigers hun backpack-avontuur vaak in Thailand begint, zijn wij hier gek genoeg nog nooit geweest. Het wordt dus hoog tijd.

Kennismaking met Thailand: agressie

Het is 6.00 in de ochtend als we in Bangkok de trein uitstappen en het is meteen raak. We staan rustig op de bus te wachten die ons naar het centrum van de stad zal brengen. Een tuktuk-chauffeur stopt naast ons en schreeuwt: ‘YOU!!! Khoa San!!!?’ Vervolgens schreeuwt hij er een belachelijk hoge prijs achteraan en roept dat er op zaterdag geen bussen rijden. In elk geval niet bus 53, de bus die wij moeten hebben. Wij zien overal al bussen rijden en zien niet in waarom uitgerekend onze bus niet zou rijden. We bedanken vriendelijk en zeggen dat we gewoon nog even wachten. De tuk tuk chauffeur begint agressief met zijn armen te zwaaien en we krijgen allerlei verwensingen naar ons hoofd. Goed, we zijn wel wat gewend inmiddels, maar zijn nu toch een beetje verbaasd. Vijf minuten later komt natuurlijk gewoon bus 53 aanrijden.

Later op deze dag voel me behoorlijk ziek en kan ik bijna niet meer lopen van de pijn. We moeten naar het ziekenhuis. Ik strompel naar de hoofdstraat en Koen probeert een taxi te regelen. In het hotel hebben we gevraagd wat hiervoor een ‘normale’ prijs is, maar iedere taxichauffeur vraagt het vijfvoudige. Als we netjes aan meerdere taxichauffeurs vragen of ze de meter aan willen zetten, worden we met agressieve handgebaren weggewuifd. Iedere taxi HEEFT gewoon een meter. Ik vind het niet erg om íets meer te betalen en uiteraard mag er aan mij verdiend worden, maar het vijfvoudige betalen weiger ik. Zeker als het op zo’n agressieve manier gevraagd wordt. En zelfs als ik naar het ziekenhuis moet.

Uiteindelijk regelen we met hulp van ons hotel een taxi voor een redelijke prijs, maar ik voel me stom. Waarom is ons dat zelf niet gelukt? Het is toch niet onze eerste keer in Azië? Thailand is het 10^e (!) land dat we in deze regio bezoeken en we komen er altijd uit. Maar nu dus niet.

Met goede moed verder

In het ziekenhuis word ik uitstekend geholpen en vol goede moed vervolgen we onze reis. We gaan ervan uit dat het bij deze incidenten blijft. ’s Avonds gaan we opzoek naar iets te eten. Streetfood, want daar staat Bangkok om bekend. En het eten is ook werkelijk fantastisch. Toch hangt er een vreemde sfeer. Als we over straat lopen wordt er – soms letterlijk – aan ons getrokken. Wil je misschien een pak? Een massage? Een ping-pong show? Nee, allemaal niet. We blijven vriendelijk bedanken, maar als we ‘nee’ zeggen krijgen we de vreemdste verwensingen naar ons hoofd geworpen. Alsof we het de verkoper misgunnen. Dat is uiteraard niet zo, maar ik hoef gewoon geen pak of massage. En al helemaal geen pingpong show. Als we het toeristische gedeelte van Bangkok verlaten, wordt het allemaal een stuk minder en genieten we van wat deze bruisende stad te bieden heeft. Misschien valt het toch wel mee, denk ik nog.

Het land van de scams?

Vanuit Bangkok reizen we verder, maar ook op andere plekken blijft de agressieve benadering ons opvallen. En dat is het niet alleen. Ook in onze accommodaties wordt tegen ons gelogen om ons maar iets te kunnen verkopen. Bezienswaardigheden zouden bijvoorbeeld sluiten om 15.30, maar met een tour van hun kunnen we het historische park gewoon bezoeken. Ik snap niet waarom zij er nog wel in kunnen als het park om 15.30 dicht gaat, dus we besluiten lekker op eigen houtje te gaan. En uiteraard sloot het niet om 15.30, maar om 18.30. Heel jammer dat we zelfs niet kunnen vertrouwen op de informatie van onze accommodatie. Iedereen mag proberen me iets te verkopen, maar dat er zelfs in ons hotel tegen ons gelogen wordt, vind ik echt een beetje bizar.

Na een week in Thailand voelen we ons steeds minder op ons gemak en hebben we continue het gevoel dat we op ons hoede moeten zijn. Wie kunnen we vertrouwen? En wie niet? Ik weet dat dit ook in andere landen gebeurt, maar op deze schaal hebben we het echt nog nooit meegemaakt. Hoewel Thailand dus bekend staat als het land van de glimlach, voelt het voor mij nu – helaas – als het land van de scams. Niet alleen in Bangkok.

Op papier een droombestemming

Ik blijf maar geloven dat het incidenten zijn. Thailand móet een fantastisch land zijn. Het trekt niet voor niets zo ontzettend veel toeristen. Het heeft prachtige bezienswaardigheden. Eeuwenoude tempels. Jungle. Interessante steden. Heerlijk eten. Stranden. Eilanden. Op papier heeft Thailand alles en zou het dus echt een droombestemming moeten zijn.

Waarom voel ik het dan niet zo? Het gelieg en de agressieve houding zijn niet de enige redenen waarom Thailand ons tegen is gevallen. Wat is het dan nog meer? Vooral het feit dat ik het gevoel heb dat ik niemand kan vertrouwen, vind ik erg naar. Verder blijft het moeilijk om mijn vinger erop te leggen. Om precies te duiden wat het geweest is. Ik vind het te makkelijk om te zeggen dat Thailand ‘te toeristisch’ is. Het is natuurlijk extreem toeristisch, maar dat is het niet voor niets. Het land heeft ook ontzettend veel te bieden. En we zijn ook op totaal niet-toeristische plekken geweest in Thailand.

Ruim 1,5 week blijf ik mezelf voorhouden dat Thailand leuk ís. Dat ik het leuk móet vinden. Dat het aan mij ligt. Ik blijf het proberen. Blijf mijn best doen. Maar op een gegeven moment ben ik er zo moe van.  Het gevoel is er gewoon niet. De sfeer. De vibe. Heel jammer, maar het is gewoon niet ‘ons’ land.

We komen op een breekpunt. Het zijn te veel incidenten. Wat doen we? Blijven we? Blijven we Thailand steeds maar kansen geven? Of gaan we weg? Natuurlijk hebben we ook hele aardige Thai ontmoet. Het is echt niet alleen maar negatief. Toch overheerst er een naar gevoel. Na welgeteld 12 dagen besluiten we dat het mooi geweest is. We gaan Thailand – in elk geval voor nu – verlaten.

Ik hoop niemand tegen de borst te stoten met mijn verhaal over ‘waarom Thailand mij tegenviel’. Ik kan me voorstellen dat Thailand voor heel veel reizigers wel een waanzinnig land is, maar voor ons dus niet helemaal. Heb jij andere ervaringen? Of vergelijkbaar? Laat het me vooral weten in een reactie hieronder.

Meer lezen?

• Wereldreisdagboek #6: Van billen knijpen in de bus tot houten billen op de scooter
• Wereldreisdagboek #5: Overweldigende natuur en lokale ervaringen in Laos
• Wereldreisdagboek #4: De altijd veranderende aanblik van China: een reis door de provincie Yunnan