Hoe langer we door Laos reizen, hoe meer we ons hart verliezen aan dit fijne, pure land. Laos heeft ons volledig in haar greep en we genieten intens van de tijd die we hier doorbrengen. Reizen door Laos heeft iets heel ontspannends en is tegelijkertijd ontzettend spectaculair. In dit zesde wereldreisdagboek neem ik je opnieuw mee naar één van mijn favoriete landen in Zuidoost-Azië.
Reizen tijdens het regenseizoen in Laos
We zijn bijna op de helft van onze reis door Laos als we vanuit Luang Prabang langzaam afzakken naar het zuiden. De busrit van Luang Prabang naar Vang Vieng is één van de pittigste reizen die ik in tijden gemaakt heb. Vanwege het regenseizoen zijn de wegen in het noorden van Laos erg slecht begaanbaar. Aardverschuivingen zorgen ervoor dat we regelmatig stil staan, omdat deze eerst opgeruimd moeten worden voordat we verder kunnen. We rijden over steenlawines en op sommige plekken lijkt de weg te zijn veranderd in een rivier. Een deel van de berm is zelfs volledig weggeslagen, waardoor direct naast de weg nu een diepe afgrond ligt.
We hebben wel vaker tijdens het regenseizoen door Azië gereisd, maar zoiets als dit hebben we nog nooit meegemaakt. Hoewel de wegen in het noorden van Laos normaal gesproken al niet zijn om over naar huis te schrijven, schijnt het dit jaar wel uitzonderlijk te zijn. De lokale bevolking spreekt over ‘’het heftigste regenseizoen in 15 jaar” en ook de waterstanden zijn extreem hoog. De gehele busrit is het behoorlijk billen knijpen en hoewel ik niet gelovig ben, doe ik toch af en toe een klein schietgebedje. Ik ben heel blij en dankbaar als we veilig aankomen op onze bestemming.
Relaxen in Vang Vieng
Eenmaal in Vang Vieng gaan we nog even verder met relaxen. Omdat Vang Vieng bekend staat als dé ‘partystad’ van Laos, hebben wij een accommodatie buiten het dorp gezocht. Een waar paradijsje. Kleine bungalows met heerlijke bedden, een zwembad én uitzicht op het waanzinnige karstgebergte. De omgeving van Vang Vieng is prachtig en dat is ook waarvoor we hier zijn. Niet perse om stomdronken van de rivier af te tuben.
We wandelen door de gifgroene rijstvelden, bezoeken een prachtige grot, genieten van het uitzicht en nemen een tuktuk naar de Blue Lagoon. Ik heb grootse verwachtingen, want de Blue Lagoons rondom Vang Vieng moeten heel paradijselijk zijn. Azuurblauw water in een groene, bergachtige omgeving. Helaas. Door de hevige regenval zijn de Blue Lagoons niet helder blauw, maar donker bruin en is er weinig paradijselijks aan. Dan maar terug naar onze bungalow met zwembad, onze eigen Blue Lagoon voor die dag.
Vientiane, de verrassende hoofdstad van Laos
Na 3 dagen Vang Vieng reizen we door naar de Laotiaanse hoofdstad Vientiane, naar mijn idee de meest ondergewaardeerde hoofdstad van Zuidoost-Azië. Van veel verschillende mensen – zowel in Nederland als onderweg – heb ik gehoord dat deze stad niet echt de moeite waard is en dat we het beter over kunnen slaan. Maar aangezien Koen en ik beiden stadgeografen zijn, waren we toch erg nieuwsgierig naar de Laotiaanse hoofdstad. We wilden op zijn minst weten hoe de stad eruit zou zien en gewoon even sfeer proeven. Vientiane is met 700.000 inwoners ook de enige écht grote stad van Laos.
Smaken verschillen natuurlijk, maar Vientiane heeft ons heel positief verrast. Voor een hoofdstad is het erg rustig, maar er heerst een fijne en relaxte sfeer. Na steden als Luang Prabang en Vang Vieng, die vooral op het toerisme zijn gericht, is het heel fijn om in een stad te zijn die meer gericht is op de lokale bevolking. Menukaarten zijn hier bijvoorbeeld veel minder in het Engels en ook de Night Market is veel minder gericht op toeristen.
In Vientiane bezoeken we waanzinnig mooie tempels, nemen we de beste massages van heel Laos, genieten we van een zonsondergang boven de Mekong en bezoeken we het indrukwekkende COPE visitor center (Cooperative Orthotic & Prosthetic Enterprise). Die laatste is wat mij betreft een must visit tijdens een reis door Laos.
COPE visitor center in Vientiane
Tijdens onze reis door Laos zijn we meerdere keren gewaarschuwd om niet van de gebaande paden af te wijken. Tussen 1964 en 1973 heeft Amerikaanse leger namelijk meer dan twee miljoen ton munitie op Laos laten vallen. Laos is – per capita – het zwaarst gebombardeerde land ter wereld. Er zijn vooral veel clusterbommen gebruikt, die destijds niet allemaal afgegaan zijn. Daarom maken deze bommen (UXO’s) tot op de dag van vandaag nog slachtoffers, vooral onder spelende kinderen of boeren die op het land werken.
Om meer over deze recente geschiedenis te weten te komen, bezochten we het COPE visitor center. COPE is een non-profit organisatie in Vientiane, die zorg en ondersteuning bieden aan de UXO-slachtoffers. Zo kunnen slachtoffers bijvoorbeeld protheses aangemeten krijgen en ondersteund worden met fysiotherapie. Op deze manier geeft de organisatie mensen met zware verwondingen weer een toekomst. Volwassenen kunnen met behulp van een prothese bijvoorbeeld weer zelfstandig een inkomen verdienen en kinderen hebben weer de mogelijkheid om te voetballen. Een prachtig initiatief. Ik heb urenlang met kippenvel op mijn armen door dit informatiecentrum gelopen. De beelden, de verhalen van de slachtoffers en de initiatieven om deze mensen te helpen, hebben een diepe indruk op mij gemaakt.
“We can not change the past, but we can try to ease the present”
De nachtbus van Vientiane naar Pakse
In Vientiane nemen we de nachtbus naar Pakse in het zuiden van Laos. Een rit van ongeveer 12 uur. We hebben lang getwijfeld over deze busrit, zeker na onze eerdere ervaring met de slechte wegen in Laos. Maar na lang wikken en wegen is dit toch de beste optie te om naar het zuiden af te reizen.
De nachtbus bestaat uit twee verdiepingen met aan weerszijden rijen met kleine bedjes. Hele kleine bedjes. De bedden zijn ongeveer 1,5 meter lang en net iets breder dan een eenpersoonsbed. Éen bed deel je met twee personen. Lekker knus lepeltje-lepeltje liggen dus. Koen lag met zijn 1.90 helemaal opgevouwen en ik moest daardoor ook aardig wat ruimte inleveren. Desondanks hebben we verassend goed geslapen en was het een leuke ervaring.
Scooteren in de omgeving van Pakse
Het stadje Pakse is een geweldige uitvalsbasis om de prachtige omgeving te verkennen. We verblijven hier 3 dagen en huren voor die dagen een scooter. We toeren door de waanzinnig mooie omgeving langs de Mekong naar Champassak, waar we Wat Pu bezoeken. Dit is een van de mooiste tempelcomplexen van Laos. Deze Khmer tempels dateren uit de 11e – 13e eeuw en zijn de voorlopers van Angkor Wat in Cambodja. Als we door dit complex dwalen voelen we ons heel even ware ontdekkingsreizigers. De oude tempels, de mist die langzaam opstijgt en de bergen op de achtergrond maken het een magisch mooie plek. We zijn er helemaal alleen en dwalen uren rond in dit indrukwekkende complex.
Na ons avontuur in Champassak, rijden we de volgende dag naar het Bolaven Plateau, dat bekend staat om haar schitterende watervallen en koffieplantages. Ik heb hoge verwachtingen van het Bolaven Plateau en gelukkig worden die helemaal waargemaakt. Ik heb zelden zulke mooie watervallen gezien. In Laos ben ik ook weer koffie gaan drinken. Thuis lust ik helemaal geen koffie, maar de Lao koffie van het Bolaven Plateau heeft zo’n pure en volle smaak dat ik het zelfs lekker vind.
Het was heerlijk om in drie dagen tijd op een scooter de omgeving van Pakse te verkennen. Het geeft zo’n enorme vrijheid om overal zelf naartoe te kunnen rijden en ook te kunnen stoppen wanneer je maar wilt. Maar eerlijkheid gebied te zeggen dat we na drie dagen scooteren wel enorm houten billen hebben gekregen. Het is dus hoogtijd voor wat anders.
Op naar Thailand
Na een reis van 3,5 week door het fijne en pure Laos is het helaas tijd om verder te reizen. Ik heb enorm genoten van de overweldigende natuur, de bergen, de cognac-kleurige Mekong, de relaxte sfeer, maar bovenal van de vriendelijke bevolking en de zwaaiende kinderen. Laos heeft echt mijn hart gestolen. Eén ding weet ik dan ook zeker: ik weet nog niet wanneer, maar ik kom hier terug. Het afscheid valt me dan ook zwaar, maar het is tijd voor een nieuw avontuur. We reizen door naar Thailand, een land waar ik ook hoge verwachtingen van heb.
Tot zover mijn zesde wereldreisdagboek over Laos. Ik hoop dat je weer een klein stukje met ons mee hebt kunnen reizen.
