Wereldreisdagboek #4: De altijd veranderende aanblik van China: een reis door de provincie Yunnan

We zijn op de helft van onze reis door China als we afzakken richting het zuiden. Hier komen we op adem in Kunming, krijgen we er een Chinese familie bij in Dali en zien we China steeds minder Chinees worden in Jinghong. Reis je met me mee door de veelzijdige provincie Yunnan?

Kunming, de stad van de eeuwige lente

Kunming, de hoofdstad van de provincie Yunnan, wordt ook wel de stad van de eeuwige lente genoemd. Inmiddels snap ik waarom. Na twee weken lang temperaturen van boven de 35 graden, puffen en zweten, is Kunming een verademing. En niet alleen wat betreft de temperatuur is Kunming een wereld van verschil met bijvoorbeeld Beijing en Shanghai. Deze stad van ‘slechts’ 7 miljoen inwoners is in veel opzichten heel anders: de lucht is veel schoner, de stad voelt relaxter aan, de lokale gerechten smaken anders en mensen beginnen er anders uit te zien.

In China wonen 55 etnische minderheden, met stuk voor stuk een eigen taal, cultuur, gebruiken en traditionele kleding. In de provincie Yunnan bestaat 30% van de bevolking uit etnische minderheden. Hoewel we verder naar het zuiden en het westen van Yunnan veel meer zullen zien van de kleurrijke minderheidsgroepen, verandert het straatbeeld al langzaam in Kunming. Hoewel de stad niet heel veel enorme bezienswaardigheden heeft, vind ik het heerlijk om hier een paar dagen rond te slenteren en op adem te komen.

Slingeren tussen wanhoop en warmte in Dali

Vanuit Kunming reizen we naar Dali. Daar aangekomen blijkt de reservering van ons guesthouse niet te zijn aangekomen. En helaas, ze zitten vol. Vol goede moed beginnen we aan onze zoektocht naar een slaapplek, maar de Chinezen hebben vakantie. En hoewel Dali nog niet zoveel bezocht wordt door westerse toeristen, is het een populaire bestemming onder Chinezen. Ieder guesthouse zit vol óf de kamers zijn gigantisch overpriced.

Na 4 uur zoeken, worden we langzaam wanhopig en nemen we eigenlijk met alles genoegen. We belanden in een dorm, máár mannen en vrouwen gescheiden. Die nacht slapen Koen en ik dus apart en voor het eerst sinds jaren weer op een slaapzaal. Na één nacht weet ik ook weer waarom ik vond dat ik dat ontgroeid was.

We vervolgen onze zoektocht en kloppen aan bij het zoveelste guesthouse. Zodra we daar voet over de drempel zetten, krijgen we een flesje water in ons handen gedrukt en moeten we plaatsnemen in de gezellige zithoek. De eigenaar kijkt verwonderd naar ons en vertelt druk gebarend een heel verhaal in het Chinees. Ineens verdwijnt hij naar boven om een paar minuten later terug te komen met het liefste Chinese meisje dat ik ooit heb gezien en ook nog eens perfect Engels spreekt.

Ze hebben nog nooit buitenlandse gasten gehad en zijn vereerd dat wij hun guesthouse zijn binnengelopen. Wij zijn vooral opgelucht dat we eindelijk een fijne plek hebben gevonden. We worden hier ontzettend warm ontvangen en maken kennis met de Chinese gastvrijheid, die ons bijna verlegen maakt. Dagenlang doen we niets anders dan eindeloos thee drinken en – met vertaalapps – gesprekken voeren over China, Chinezen, Yunnan en Europa. We mogen elke dag mee eten, worden op sleeptouw genomen naar de lokale markt en ondergedompeld in de Chinese cultuur. Het voelt als een home away from home en na vier dagen kan ik met recht zeggen dat we er een Chinese familie bij hebben.

Jinghong: zijn we nog in China?

Met pijn in ons hart verlaten we Dali om af te zakken naar Jinghong, richting de grens met Laos. Onderweg begint het landschap langzaam te veranderen. Van een liefelijk berglandschap met bossen en theeplantages, wordt de begroeiing steeds tropischer. Ineens zijn daar weer palmbomen, bananenplanten en andere fruitbomen met tropische vruchten. Een van de mooiste dingen van over land reizen, vind ik dat je deze veranderingen en verschillen kunt waarnemen.

De stad Jinghong  is ook ineens in alle opzichten anders. Plotseling hebben we nauwelijks nog het gevoel dat we in China zijn. Het lijkt hier al veel meer op Zuid-Oost Azië. De stad heeft een subtropisch klimaat, de tempels ogen meer Thais dan Chinees, uit de speakers op straat klinkt Bollywood-achtige muziek en naar veel typisch Chinese gerechten is het ineens zoeken. Ook ziet de bevolking er hier weer heel anders uit. Mensen hebben hogere jukbeenderen, een iets donkerderde teint en dragen veel meer traditionele kleding. Waar in Kunming het straatbeeld langzaam veranderde, lijken we in Jinghong ineens in een ander land te zijn.

Jinghong is de hoofdstad van de autonome prefectuur Xishuangbanna en ligt vlakbij de grenzen met Laos en Myanmar. Xishuangbanna is het thuisland van diverse minderheidsgroepen, die leven in het grensgebied. Slechts 30% van de bevolking bestaat hier nog maar uit Han-Chinezen. De grootste bevolkingsgroep is hier de Dai, die ook leven in Laos, Vietnam, Thailand en Myanmar. Ik vind het heel interessant om te zien en te ervaren. We zijn duidelijk in een grensregio aangekomen. De dynamiek en de sfeer in Jinghong voelen heel bijzonder. Daarom hoef ik hier niet perse héél veel te doen, behalve rond wandelen, observeren en de energie van deze stad in mij opnemen.

Op naar Laos

Na 30 dagen China zit onze reis door dit fascinerende land er helaas op. Ik heb enorm genoten van de bruisende steden, waanzinnige landschappen, gekke gewoontes, maar bovenal van de warmte van de Chinezen. Overal waar we kwamen waren de mensen – over het algemeen – super vriendelijk en behulpzaam. We communiceerden weliswaar vaak met handen, voeten en een translate-app, maar desalniettemin hebben we ontzettend veel leuke contacten opgedaan in China. Ik had niet verwacht dit ooit te zeggen, maar ik heb China echt in mijn hart gesloten. Eén ding weet ik zeker: dit was absoluut niet onze laatste reis door China. Ik weet niet wanneer, maar we komen hier terug. Voor nu is het tijd voor een voor ons heel nieuw land: Laos.

Tot zover mijn vierde wereldreisdagboek over China. Ik hoop dat je weer een klein stukje met ons mee hebt kunnen reizen.

Meer Lezen?

• Wereldreisdagboek #1: De start van ons Trans Mongolië avontuur
• Wereldreisdagboek #2: Stuiteren door het uitgestrekte landschap van Mongolië
• Wereldreisdagboek #3: Hello China, nice to see you again