Wereldreisdagboek #2: stuiteren door het uitgestrekte landschap van Mongolië

Als we wakker worden dendert de trein dwars door het uitgestrekte Mongoolse landschap. We kunnen eigenlijk niet meer stoppen met naar buiten kijken. Wat is dit waanzinnig mooi! De uitgestrektheid, het typische steppe landschap, glooiende heuvels, paarden, geiten en enkele gertenten. Zodra we steeds meer gertenten beginnen te zien, weten we dat we Ulaanbaatar naderen. We pakken onze backpacks in en vol verwachting stappen we uit in de Mongoolse hoofdstad. In mijn tweede wereldreisdagboek – met heel veel foto’s – neem ik jullie mee op avontuur in Mongolië, misschien wel de meest bijzondere bestemming van onze wereldreis.

Ulaanbaatar

Als we met de trein aankomen in Ulaanbaatar zien we direct hoe uitgestrekt de stad is. Mongolië telt 3,2 miljoen inwoners, waarvan ongeveer 1,4 in Ulaanbaatar woont. De stad ligt in het rivierdal van de Tuul, tussen groene glooiende heuvels. We komen al vroeg in de ochtend aan, dus hebben nog de hele dag de tijd om de stad te verkennen.

Wat mij al snel opvalt is de enorme diversiteit in Ulaanbaatar, zowel in de architectuur als in de bevolking. Grote moderne pleinen, glazen skyscrapers, communistische flatgebouwen, oude tempels, kleine woningen en gertenten wisselen elkaar af. En ook de bevolking is een kleurrijke mengelmoes van mannen die strak in pak lopen, hippe jongeren, stijlvol geklede jonge vrouwen, monniken en nomaden in traditionele kleding. Ulaanbaatar heeft letterlijk en figuurlijk veel verschillende gezichten. En dat is precies wat deze stad zo interessant maakt.

Eén van de belangrijkste bezienswaardigheden in de stad is het boeddhistische Gandan Klooster. Dit klooster ligt op slechts 15 minuutjes lopen van ons hotel, dus we besluiten onze ontdekkingstocht hier te beginnen. We vallen direct in één van ceremonies, waarbij monniken zingen, bidden en muziek maken. Het overvalt ons een beetje, maar we besluiten plaats te nemen op één van de banken. Een hele tijd zitten we ademloos te luisteren en te kijken naar wat er om ons heen gebeurt. We ervaren een kleine cultuurshock: van de Orthodoxe kathedralen in Rusland naar een Boeddhistische ceremonie in Mongolië. Wauw, wat een overgang!

7 dagen stuiteren door de Gobiwoestijn

Ulaanbaatar is véél interessanter dan ik vooraf had gedacht, maar we zijn natuurlijk in Mongolië om de Gobiwoestijn te ontdekken. De volgende dag gaan we direct op pad met een ouderwetse Lada uit de Sovjet Unie, onze chauffeur, onze gids CJ en twee Deense reisgenoten van onze leeftijd.

Zeven dagen lang raast het landschap aan ons voorbij. Of beter gezegd: het stuitert aan ons voorbij. In Mongolië zijn namelijk nauwelijks verharde wegen, dus 80% van de tijd rijden we off-road. En dat valt niet altijd mee. Met ons busje trotseren we kuilen, rotsen, diepe plassen en zandvlaktes. Echt, ik heb respect voor onze chauffeur.

Een van de redenen dat het tweede wereldreisdagboek zo lang op zich heeft laten wachten, is dat Mongolië zóveel indruk heeft gemaakt dat ik echt tijd nodig had om alles te laten bezinken. Tijd om de juiste woorden te vinden. Of om überhaupt woorden te vinden. Want wat is dit land ongelofelijk bijzonder. Uitgestrekt. Grillig. Lieflijk. Dor. Groen. Grijs. Kleurrijk. Heet. Koud. Het is eigenlijk van alles op hetzelfde moment. En tegelijkertijd is er helemaal niets. Soms rijden we urenlang door niets. Niets dan een uitgestrekte droge vlakte voor ons. En dat niets, dat wordt als vanzelf alles. Een totaal andere wereld. En als we denken dat er helemaal geen leven meer mogelijk is, verschijnt er altijd ergens aan de horizon wel weer een kudde kamelen.

De Gobiwoestijn heeft zoveel verschillende gezichten. Zoveel landschappen. Zoveel kleuren. Gele rotsformaties, rode zandvlaktes, duinen, oases en groene valleien, grillige bergen, diepe canyons en waanzinnige sterrenhemels. Enorme kuddes geiten en schapen, paarden, koeien, yaks en kamelen. Maar ook vossen, antilopen, adelaars en tig andere soorten vogels. Maar wat het allermeeste indruk maakt, is de ruimte. De uitgestrektheid. De gigantische vlaktes, die mij het gevoel geven dat ik bíjna de bolling van de aarde kan waarnemen.

Slapen in Gertenten

Onderweg slapen we in traditionele gertenten. Dit zijn ronde tenten van vilt, die veelal worden gebruikt door rondtrekkende nomaden. Tegenwoordig staan er in Mongolië ook vrij veel ‘gerkampen’, die speciaal voor toeristen zijn neergezet. Wij slapen een aantal keer in gerkampen en een aantal keer bij families, die een extra ger hebben voor gasten. Bij de families is het eten wat de pot schaft. Geen stromend water, dus ook geen mogelijkheid om te wassen en het toilet is veelal een gat in de grond. We eten zelfgemaakte yoghurt, drinken typisch Mongoolse melkthee met zout, proeven gefermenteerde paardenmelk en ontbijten met rijstenpap. Ondanks dat de gers bij de families een stuk primitiever waren, vond ik het hier veel sfeervoller.

En die gertenten… die vind ik sowieso ronduit fantastisch. Zo knus en zoveel leuker dan een hotel of een hostel. Dit is één van de dingen die ik ontzetten ga missen aan Mongolië.

Tot zover mijn wereldreisdagboek. Ik hoop dat jullie een beetje een beeld hebben kunnen krijgen van ons avontuur in Mongolië. Binnenkort volgen meer verhalen en tips over dit bijzondere land. En hoe gaat het met jullie? Hebben jullie al mooie reizen gemaakt deze zomer?