Al een lange tijd zit mijn hoofd vol met woorden, ideeën, creativiteit en verhalen. Losse woorden schieten constant door mijn hoofd. Flarden van zinnen. Dromen. Loslaten. Maken. Durven. Reizen. Niks moet. Leef. Geniet. Wees creatief. Wel doen. Niet doen. Geen tijd. Maak tijd!
Inmiddels zit ik als een bezetene op mijn toetsenbord te tikken. Te proberen om in al die losse woorden logica te creëren. Langzaam merk ik dat de woorden in mijn hoofd zich beginnen te vormen tot zinnen.
Als kind was ik altijd al creatief bezig. Als ik maar iets kon maken, was ik gelukkig. Als ik niks kon maken, werd ik onrustig. Van kaarten tot sieraden, tot koekjes, tot gedichten tot foto’s tot muziek tot het bouwen van hutten. Verder had ik een rijke fantasie. Mijn fantasiewereld deelde ik met mijn katten. Die lagen op bed en bleven rustig liggen. Geduldig luisterden zij naar mijn verhalen. En mijn oma, die luisterde ook graag.
Inmiddels ben ik afgestudeerd en werk ik 40 uur per week. Mijn baan is leuk, uitdagend en interessant. Ik kan er aardig mijn ei in kwijt. Alleen ben ik de laatste jaren niet meer bezig met dingen maken of verzinnen. Geen creativiteit. Ik doe wat ik denk dat ik moet doen en wat verwacht wordt. Dat waar ik vroeger zo blij van werd, doe ik helemaal niks meer mee. Zonde. Geen tijd, is meestal het excuus. Maar word je daar nou blij van?
Boudewijn de Groot zong eens: “Grote mensen praten niet met poezen”. Dat doe ik stiekem wel nog steeds. Geen rijke fantasieverhalen meer, maar ik klets nog elke dag tegen mijn katten. In Utrecht tegen Bromo. In Vlaardingen tegen Oidipoes en Tijger. In gedachten tegen Janis en Jakkepoes. Oidipoes kletst altijd terug. Zo gezellig. Steeds als ik dit lied van Boudewijn luister, denk ik: Ik word nooit écht groot, want dit zal ik altijd blijven doen. Maar hoe zit het met al die andere dingen die ik als kind zo graag deed?
Vanaf mijn werkplek heb ik een prachtig uitzicht. Dat uitzicht laat mij af en toe weg dromen. Verhalen komen weer naar boven. Losse woorden en flarden van zinnen, die als vanzelf een verhaal vormen. Ik ben weer gaan schrijven. Geen gedichten en ook geen fantasieverhalen. Nu zijn het reisverhalen, want reizen is wat ik nu het allerliefste doe. De wereld ontdekken. Nieuwe plekken. Avontuur. Vrijheid. Natuur. Andere culturen. Thuiskomen en alles wat zo gewoon is, weer met andere ogen bekijken.
Reizen maakt me blij, net als schrijven. Lange tijd durfde ik niemand te laten lezen wat ik schreef. Ik legde de lat veel te hoog. Angstvallig ruimde ik mijn notitieboekjes op. Ik zette er nog net geen slot op, maar hoopte altijd vurig dat niemand het per ongeluk open zou slaan. Sinds een paar maanden probeer ik de lat wat minder hoog te leggen en zit ik weer te rammen op mijn toetsenbord. Het werkt bevrijdend en ik kan het iedereen aanraden. Doen wat je het leukste vindt om te doen. Het delen van reiservaringen, belevenissen, en tips die recht uit het hart komen. Want als ik schrijf, loopt mijn hoofd leeg en raakt mijn hart langzaam gevuld. Ik heb lang getwijfeld en vind het nog steeds spannend, maar inmiddels weet ik dat ik het durf om mijn verhalen en hersenspinsels te delen op Backpack vol verhalen.
4 reacties
[…] september publiceerde ik het artikel Waarom deze blog? Het was een artikel over mijn blog. Over twijfel, wel doen, niet doen, maar vooral durven. […]
[…] Waarom deze blog? […]
Leuk geschreven Dewi en welkom bij de “club” haha! Blijf er vooral plezier in houden en wees niet te streng voor jezelf 😉 Je hebt een prettige schrijfstijl! 🙂
Dankjewel Jessica! Heel leuk om te horen 🙂