Een ode aan de Ariège, de Franse Pyreneeën

Frankrijk, jarenlang mijn grote liefde. Er ging geen jaar voorbij dat we dit prachtige land niet bezochten. Frankrijk, het land dat ik in mijn hart sloot met een speciaal plekje voor de Ariège, een wonderschoon gebied in de Pyreneeën. Ingesloten tussen de Haute-Garonne, Aude en Pyrenées-Oriëntales en grenzend aan Andorra en Spanje ligt het gebied waar ik 10 opeenvolgende jaren vakantie vierde. Het gebied waar duizenden herinneringen liggen, waar ik tientallen bergtoppen beklom, vriendschappen voor het leven sloot en waar mijn hart een tikje sneller van gaat kloppen. Het gebied waar ik iedere keer weer mocht vieren dat ik een jaartje ouder werd.

Het leven mooi en puur. Een wereld vol contrasten. Woeste wateren en kabbelende beekjes. Warm en koud tegelijk. Groen, dor, ruig en vredig. Alle aspecten van het veelzijdige Frankrijk komen hier bijeen. Een grote hoeveelheid zonuren, kolkende rivieren, imposante bergen, stokbrood met stinkende kaas en authentieke dorpjes waar de modernisering geen voet aan de grond lijkt te krijgen en waar Wifi nog een luxe is. Waar ik mij als stadsmens langzaam één voel worden met de ruige bergen om mij heen. Dát is de Ariège.

De Ariège, waar ik opsta met dauw op mijn tent en waar het ’s nachts midden in de zomer soms maar drie graden is. Waar het een uitdaging is om mijn warme slaapzak te verlaten, maar waar ik ontbijt met vers stokbrood en de zonnestralen op mijn gezicht. Het waanzinnige uitzicht vanaf de ontbijttafel op de Pic du Tarbesou, de berg die ik ontelbare keren beklom, maakt dat iedere dag als een feestje begint.

De Pic du Tarbesou waar onze meerdaagse tochten starten, die maar niet lijken te mogen slagen.  Een tent op mijn rug en eten voor enkele dagen. Wandelen door ansichtkaarten en onmiskenbare uitputtingsslagen. Onweersbuien die mij doen verstijven van angst, zonnestralen vervolgens weer op mijn gezicht, uitgestrekte dalen en bergen die steeds achter elkaar tevoorschijn blijven komen. Dagenlang niemand tegenkomen, koken op een brander en sneeuw filteren om van te drinken. Mijn vader ondersteunen naar de laatste hut en terugkomen met de helikopter, vanwege een zweepslag in zijn kuit. Spanning, sensatie en opluchting dat we weer veilig terug waren.

Kortere tochten voor de afwisseling, raften op de Aude en canyoningen in de l’Artigue. Wandelen naar Ax-les-Thermes. Hier een heuse stad, maar in mijn ogen een dorp. Met een pizzapunt in het warme natuurlijke voetenbad met de geur van rotte eieren. Ontspannen in de thermen en wijn drinken op het terras. Me stoer voelen en terug willen liften, maar stiekem zo opgelucht zijn als een bekende stopt om ons mee te nemen.

‘s Avonds gezellig opwarmen bij het kampvuur. Mijn eerste Kronenburg, marshmallows en tranen van het lachen. ’s Nachts omhoog kijken en sterrenbeelden tellen wanneer de donkere contouren van de bergen afsteken tegen de heldere lucht en in het maanlicht over mij waken. Ondertussen vraag ik mij af wat zich daar middenin die mysterieuze bergbossen afspeelt. Zouden de beren dichtbij zijn?

De Ariège, het gebied waar ik al jaren niet meer ben geweest, maar waar ik met mijn ogen dicht zo weer terug kom. Het gebied waar ik ver van huis thuis ben. Een liefde, die overschaduwd door verre reizen naar de achtergrond is gedreven, maar waarvan het vuur nooit gedoofd is. Een verlangen dat groeit. Ooit ben ik hier weer thuis.