Reizen draait voor mij grotendeels om ontmoetingen. Het leren kennen van andere culturen. Contact maken met de lokale bevolking. Zien hoe zij leven en hiervan leren. In Nong Khiaw – in het noorden van Laos – besluiten we daarom op pad te gaan met een lokale visser. Een unieke en lokale ervaring.
Vissen op de Nam Ou rivier
We stappen in het lange smalle houten bootje van Mr. Bahn en zijn zoontje en varen over de Nam Ou rivier richting Muang Ngoi. Steeds opnieuw gooit de visser zijn net uit om er vervolgens zelf achteraan te duiken. Telkens gaat hij helemaal tot zijn schouders het water in. Hij trekt het net als een zak bij elkaar en kijkt wat zijn vangst is. Het zijn voornamelijk kleine visjes en een enkele grote vis. Of een rivier garnaaltje.
Mr. Bahn leegt zijn net op de bodem van het bootje, waar de visjes vervolgens naar adem happend liggen te spartelen. Ik vind het stiekem een zielig gezicht, maar voel me tegelijkertijd een beetje hypocriet. Ik eet toch ook vis? Dat ik het niet prettig vind om te zien hoe een eend geslacht wordt – zoals een aantal dagen eerder tijdens onze jungle trekking – kan ik voor mezelf goedpraten. Ik eet ook geen vlees. Maar ik eet soms wel vis, dus ik moet me eigenlijk niet zo aanstellen. Ik besluit me erover heen te zetten en deze dag gewoon over me heen te laten komen.
Ik vind het interessant om te zien wat Mr. Bahn doet, maar het allermeest geniet ik van het waanzinnig mooie karsten landschap op ons heen. De stilte. De bergen die continue uit het niets uit de grond omhoog lijken te komen. De cognac-kleurige rivier, die tussen de bergen door kronkelt. Het gewieg in het bootje. Het groen. De vlinders. De vogels. De waterbuffels, die badderen in de rivier. Ik krijg er simpelweg geen genoeg van.
Eten met de familie
Als we uitgevist zijn varen we terug door het indrukwekkende landschap naar het huis van Mr. Bahn. Het huis is heel basic en vrij donker van binnen. Het is gedeeltelijk van steen en gedeeltelijk van hout. De vloer is van aarde en het huis heeft een golfplaten dak. Erachter ligt een open keuken met kleine overkapping, waar gekookt wordt op een vuurtje. Ondertussen lopen de kippen en eenden in en uit.
In het kleine keukentje worden de visjes gefileerd en het vuur opgestookt. Terwijl de vrouw des huizes de groente snijdt, krijgen wij ondertussen allerlei lokale producten voorgeschoteld om te proberen. We vragen of we kunnen helpen, maar daar willen ze niet van weten. Wij zijn te gast.
We eten met het hele gezin. Mr. Bahn en zijn familie spreken geen van allen Engels. Wij geen Laotiaans. Toch vormt de taalbarrière geen enkel probleem. We communiceren met handen en voeten en hebben de grootste lol. Het is een komen gaan van mensen in het kleine huisje. Vrienden en familie schuiven aan, eten een hapje mee en gaan er weer vandoor. Koen moet af en toe mee naar buiten om handen te schudden met vrienden uit de buurt.
De Lao Lao – huisgestookte rijstwhiskey – komt op tafel en vloeit rijkelijk. Telkens wordt er een shotglas gevuld waar om de beurt van wordt gedronken. Ook wij moeten eraan geloven. Weigeren is onbeleefd, dus we doen gezellig mee. Tot ik mezelf betrap op hoog gegiechel en weet dat het genoeg geweest is. Ik wil nog wel graag mijn guesthouse terug kunnen vinden in het donker.
Na het eten stappen we op. Het was een onverwacht mooie en gezellige dag. Prachtig om het lokale leven van zo dichtbij mee te maken en te gast te zijn bij een Laotiaanse familie thuis.
Duurzaam reizen: een positieve impact voor de lokale bevolking
Duurzaam reizen betekent voor mij niet alleen rekening houden met natuur en milieu. Hoewel ik daar erg mee bezig ben, vind ik het ook belangrijk dat het geld dat ik uitgeef tijdens mijn reizen terecht komt bij de lokale bevolking. Op deze manier kunnen juist zij profiteren van mijn aanwezigheid.
Onze trip met een lokale visser boekten wij in Nong Khiaw bij Tiger Trail, een bedrijf dat zich bezig houdt met ‘community-based tourism’. Op deze manier proberen zij ervoor te zorgen dat ook de lokale bevolking profiteert van de voordelen van het toerisme. Toen wij onze ‘fishing tour’ boekten, werd er nadrukkelijk bij gezegd dat we geen ‘toeristische tour’ moesten verwachten met Engels sprekende gids. Er werd aangegeven dat zij deze trip aanbieden om een lokale visser en zijn familie te steunen én reizigers een unieke ervaring te bieden. De kosten voor deze tour zouden ook bijna in zijn geheel naar de visser gaan.
Onze trip met een lokale visser was een van de meest authentieke ervaringen van onze wereldreis tot dusver. Heb jij wel eens op reis bij mensen thuis gegeten? Laat het me vooral weten in een reactie hieronder.
Note: ik schrijf dit artikel niet in samenwerking met Tiger Trail en krijg er niet voor betaald om hierover te schrijven. Voor mij was dit simpelweg een hele unieke ervaring en ik vind het belangrijk om tijdens mijn reizen ook op een positieve manier een bijdrage te leveren voor de lokale bevolking en hierover te schrijven.
Meer lezen?
- Duurzaam reizen #2: 10 tips om duurzamer en bewuster te reizen
- Duurzaam reizen #3: Een eco-trekking door Nam Ha National Park
- Budget voor Laos: wat kost backpacken in Laos?
