Flash-backpack #19: De terugblik waarvan ik hoopte hem nooit te hoeven schrijven

Vandaag schrijf ik de terugblik, waarvan ik hoopte dat het nog jaren zou duren voordat ik hem zou moeten schrijven. Want waar mei een prachtige maand had moeten worden met het begin van onze wereldreis, werd het de donkerste maand uit mijn leven. De maand van een intens verlies. Mijn lieve pappa heeft gestreden tot het bittere eind, maar deze keer heeft hij de strijd niet kunnen winnen.

Bijna negen jaar geleden werd bij mijn pappa nierkanker ontdekt. Ik zal jullie alle details van zijn ziekte besparen, maar het is niet altijd makkelijk geweest. Soms ging het een hele periode ‘goed’ en kon de kanker stabiel gehouden worden. Op andere momenten ging hij ziekenhuis in, ziekenhuis uit.

Mijn pappa is altijd de strijd aangegaan met zijn ziekte. Altijd positief en met een enorme wil om te leven. ‘Opgeven’ stond niet in zijn woordenboek. Negen jaar lang heeft pappa gevochten en elke keer wist hij er ook weer bovenop te komen. Behalve deze laatste keer. Zo’n 1,5 week voordat wij op wereldreis zouden gaan, ging zijn gezondheid ineens heel hard achteruit. En hoewel wij er in eerste instantie – en mijn vader voorop – van overtuigd waren dat hij het ook deze keer wel weer zou redden, bepaalde het lot anders. Hoewel pappa er zelf absoluut niet aan wilde, heeft zijn lichaam hem in de steek gelaten. Híj gaf nog steeds niet op, maar zijn lichaam kon niet meer.

Een wereldreiziger

Natuurlijk wist ik dat mijn vader ernstig ziek was, maar dat hij zó ziek was en dat de ziekte in zó’n ver gevorderd stadium was heb ik niet geweten. En hij ook niet. Anders was ik nooit een wereldreis gaan plannen en had pappa mij nooit laten gaan. Hoewel hij er ook in zijn laatste week nog op stond dat wij onze reis wél zouden gaan maken.

Mijn pappa was namelijk zelf een wereldreiziger in hart en nieren. Voordat ik werd geboren hebben mijn ouders alles opgezegd en twee jaar rond de wereld gezworven. Het bracht hen in Azië en Afrika en zij reisden terug met de Trans Sibirië Express: van Beijing naar Moskou. De verhalen van mijn ouders over verre oorden hebben mij altijd gefascineerd. Zij hebben mij aangestoken met het reisvirus. En wat was mijn pappa trots op het feit dat wij ook op wereldreis gingen en dezelfde treinreis andersom zouden gaan maken. Hij vond het prachtig en vertelde aan iedereen dat Koen en ik in hun voetsporen zouden treden.

Voor nu hebben wij onze reis moeten annuleren en pappa vond dat echt vreselijk. Daarom heb ik hem ook iets beloofd, namelijk dat wij deze reis nog wél zouden gaan maken. En dat gaan we ook doen. Op 29 juni vliegen we alsnog naar St. Petersburg om aan onze wereldreis te beginnen. En hoewel ik het verschrikkelijk vind dat pappa niet meer mijn verhalen kan lezen en ik niet meer mijn foto’s aan hem kan laten zien, ben ik ervan overtuigd dat hij nu gewoon met mij meereist. Bij iedere stap die ik zet, bij iedere letter die ik schrijf en bij iedere foto die ik maak, kijkt hij over mijn schouder mee.

Onwerkelijk

Ja, mijn pappa is heel lang ziek geweest. Daarom zal ik ook nooit zeggen dat hij de strijd tegen zijn ziekte heeft verloren. Toen hij negen jaar geleden hoorde dat hij kanker had, gaven de artsen hem namelijk nog maar één, hooguit twee jaar. Daarom zeg ik liever dat mijn vader negen jaar heeft gewonnen, mede dankzij zijn altijd positieve instelling, enorme vechtlust én de fantastische zorg in de Daniël den Hoed.

En toch… ondanks dat hij al zo lang ziek was, kwam zijn overlijden voor mij – en voor hem – heel onverwachts. Ik wílde niet geloven dat het nu echt zo was. Kon het niet geloven. Tot op het allerlaatst hoopte ik dat pappa op zou staan en gewoon met ons mee naar huis zou gaan. Toen pappa op zijn laatste dag nog nieuwe levensdoelen stelde dacht ik: zie je wel, ze hebben het mis. Mijn pappa is zijn ziekte de baas. Maar deze keer niet. Deze maand kwam een eind aan zijn gevecht en heb ik met intens veel verdriet mijn liefste pappa moeten laten gaan.

Hoewel het een periode is geweest met enorm veel zorgen, verdriet, boosheid en angst, is het ook een periode van warmte geweest. Want ondanks dat ik maar een hele kleine familie heb, zijn wij nu zeker niet alleen. Pappa was een mensen-mens. Ontzettend sociaal en altijd bereid om anderen te helpen of te voorzien van (soms ongevraagd) advies. Dit heeft ertoe geleid dat hij zélf een enorme familie om zich heen gebouwd heeft. ‘Friends are the family you can chose’, is één van zijn zoveel gevleugelde uitspraken.

Het voelt allemaal nog ontzettend onwerkelijk, maar ik ben overdonderd door de enorme hoeveelheid lieve berichtjes, kaartjes, bloemen en bovenal bezoekjes. Bezoekjes in het ziekenhuis voor pappa én voor ons. En ook nu staat de telefoon nog niet stil en lijkt het zo nu en dan een zoete inval bij ons thuis. En hoewel het gemis, de pijn en de boosheid die ik nu voel met geen pen te beschrijven vallen, is het heel fijn dat er zoveel mensen zijn die voor ons klaar staan.

Liefste pappa, je hebt zo hard gestreden en je bent absoluut tot het gaatje gegaan. Voor mamma en voor mij, zoals je had beloofd. Maar lieve pappa, nu ben je aan je laatste reis begonnen. Ik ben zo ontzettend trots op je. Trots op wie je was én op de manier waarop je al die jaren met je ziekte omgegaan bent. Trots op het feit dat jij mijn pappa bent.