Na een prachtige tour in de omgeving van Dalat met mr. Rot en aardig wat persoonlijke verhalen van zijn kant, zijn we terug in de Pink House. Als we naar onze kamer willen lopen, roept hij ons na: “hee, wat zijn eigenlijk jullie plannen voor vanavond?!” We hebben voor die avond de nachtbus gereserveerd om verder te reizen naar Ho Chi Minh, maar kennelijk heeft mr. Rot een ander plan. “Morgen ben ik jarig en ik zou het leuk vinden als jullie ook komen. Wacht, ik bel de bus wel even om te zeggen dat jullie een paar uur later vertrekken. Ze komen jullie ophalen bij de kroeg”.
Zo gezegd, zo gedaan. Met backpack en al lopen we die avond in Dalat een kroeg binnen. “Die kunnen jullie hier wel kwijt”, roept hij. “Follow, me!”. We lopen een zaal binnen, verlicht met discolampen en in het midden staat een klein podium. In de hoek zitten de vrienden van Mr. Rot en we worden ontvangen als de ‘special guests’.
Wauw, iedereen is prachtig gekleed in mooie avondjurken of een net overhemd. We voelen ons een tikkeltje slonzig in onze backpack outfits. De tafel staat vol met bekertjes, blikjes bier, een enorme roze taart en niet te vergeten: zelf gebrouwen drank. “Het is een traditie om te drinken als iemand opstaat en wil proosten. Dan moet je ook opstaan en proosten. We roepen 1,2,3 proost en dan drinken we! Je moet wel meedrinken, want weigeren is onbeleefd”. Help!! Zuipen tot we kruipen lijkt hier het motto te zijn. Wij moeten straks nog de bus in, maar we willen natuurlijk ook niet onbeleefd overkomen! Op een gegeven moment vul ik mijn bekertjes maar met water. Allebei doorzichtig, dus het verschil ziet niemand!
“Komt je vriendin ook?”, vraag ik onschuldig. Zijn gezicht betrekt. “Ik weet niet of ze komt”, zegt hij zichtbaar teleurgesteld. “We mogen eigenlijk niet samen zijn. Je weet dat ik uit een minderheidsdorp kom. In de stad wordt nog erg op etnische minderheden neergekeken. Haar vader heeft het ons verboden. Ik ben niet goed genoeg voor haar, zij moet met iemand trouwen uit de stad. Ik houd echt van haar weet je, maar ik kom niet uit de stad. Daarom is onze liefde niet mogelijk”. We zijn er stil van en weten niet goed hoe we hier op moeten reageren. Hij haalt een foto uit zijn zak. “Kijk, dit is ze”, zegt hij trots. Wat een triest verhaal…
Ondertussen gaat het feest vrolijk door. Om de havenklap springt er iemand op en rent naar het podium om te zingen. Als het goed wordt gevonden, krijgt de zanger(es) een bloem. Hoe meer bloemen, des te meer waardering voor de zangkunsten. Tijdens het zingen wordt er statig gedanst. Niet zoals wij in Nederland staan te springen of te hossen in de kroeg. Nee, hier zijn ze allemaal aan het stijldansen. Ze kunnen het ook écht allemaal gewoon! Ongelofelijk, we kijken onze ogen uit. Tegelijkertijd voelen we ons een klein beetje ongemakkelijk.
Mr. Rot komt naar me toe: “please, dance with me”. O, jee… ik kan helemaal niet stijldansen, maar ik kan natuurlijk geen nee zeggen! Bovendien ben ik bijna een kop groter dan mr. Rot. “Don’t worry, don’t worry”, zegt mr. Rot, maar bij iedere stap ben ik bang dat ik op zijn tenen ga staan. God, ik heb me nog nooit zo lomp gevoeld, maar mr. Rot vindt het prachtig.
Om stipt 24.00 uur is het feest afgelopen. Iedereen pakt zijn spullen en vertrekt. Gezien de gigantische hoeveelheid drank die er doorheen gegaan is, is het niet zo gek dat het feest zo vroeg afgelopen is. “Over een paar minuten komt jullie bus!” roept mr. Rot. We nemen afscheid. Mr. Rot roept ons nog na: “Thank you, for joining my party!”
