Een meerdaagse wandeltocht over de toppen van de Pyreneeën. Samen met mijn vader. Het zou onze derde poging worden. De eerste keer ging mijn vader alleen. Vol goede moed met zijn rugzak en een tentje op zijn rug. Tot hij plotseling overvallen werd door dichte mist en de volgende ochtend wakker werd op de plek waar hij was begonnen. De tweede keer ging ik mee. Opnieuw werd onze tocht ruw verstoord en waren de weergoden ons niet gunstig gezind. We werden overvallen door een hevige onweersbui. Het onweer bleef hangen in het dal en om ons heen keilde de stukken rotsen hard naar beneden. Nadat we snel een bivak hadden gemaakt en onszelf in veiligheid hadden gebracht, besloten we de volgende dag terug te keren. Maar we gaven niet op. Een jaar later was het tijd om een derde poging te ondernemen.
De Ariège
Iedere zomer gingen wij op weg naar één van de mooiste gebieden van Frankrijk, de Ariège. Ik genoot van het pure leven. Van een wereld vol contrasten. Woeste wateren en kabbelende beekjes. Een grote hoeveelheid zonuren en vernietigende onweersbuien. Imposante bergtoppen en authentieke dorpjes, waar de modernisering geen voet aan de grond lijkt te krijgen. Jarenlang voelde de Franse Pyreneeën als mijn tweede thuis. En in het bijzonder het kleine stadje Ax – Les – Thermes.
Meerdaagse tochten
Eén van de mooiste dingen aan de Pyreneeën is dat je hier nog dagen kunt wandelen, zonder iemand tegen te komen. Het barst in de Ariège van de mooie wandelroutes. Het fijne is dat je wandelingen kunt maken op ieders niveau. Of je nu meerdaagse tochten wilt maken, veel of weinig hoogtemeters, makkelijke wandelingen of alpine tochten.
Maar ja, die meerdaagse tochten he? Die bleven toch wel trekken. Na twee mislukte pogingen, besloten we er een derde keer voor te gaan. Liefhebbers van de Tour de France zijn vast bekend met de Col de Pailhères, het startpunt van onze trekking. Vanaf hier zouden we naar het plaatsje L’Hospitalet près l’Andorre lopen. Deze keer niet met een tentje op ons rug. We gingen overnachten in berghutten.
Nadat mijn moeder ons op ‘de Col’ had afgezet, gingen we vol vertrouwen op pad. We klommen over bergtoppen, gingen door prachtige groene dalen, liepen langs blauwe meertjes, dronken water uit snelstromende beekjes, genoten van de bloeiende alpenroosjes en hoopten ergens in de verte de beer te spotten. Eigenlijk ging het heel goed. We waren ervan overtuigd dat we onze tocht deze keer écht uit zouden gaan lopen. Tot zo’n 200 meter voor de eerste berghut.
Hoe we met de helikopter uit de bergen werden gehaald
Het laatste stuk ging stijl omhoog. We klauterden over wat ooit een steenlawine moet zijn geweest. Grote rotsblokken en losliggende stenen. Een andere optie om bij de hut te komen was er niet. Met mijn jonge beentjes ging het mij goed af, dus ik ging voorop. Tot ik achter mij ineens een gigantische gil hoorde. Daar lag mijn vader. Creperend tussen de rotsblokken. Het was al snel duidelijk dat hij geen kant meer op kon, maar mijn vader is een harde. Na twee mislukte meerdaagse tochten, wilde hij – en moest hij eigenlijk ook wel – op zijn minst de eerste hut halen.
Strompelend en leunend op mijn schouders kwamen we beetje bij beetje dichter bij de hut. Over dat laatste stuk van 200 meter deden we 2 uur, maar we hebben het gered. De gastheer van de hut zag ons aan komen strompelen en riep meteen: ‘aahhh… monsieur, hélikopter, hélikopter!!!’.
Inderdaad, nóg een dag lopen zat er voor mijn strompelende vader echt niet in. Een gescheurde kuitspier loopt niet lekker. En dus werd de helikopter voor ons gebeld, die ons de volgende ochtend uit de bergen kwam plukken. En eerlijk is eerlijk, hoe jammer ook van ons tochtje, het was een geweldige ervaring.
Het uitzicht vanuit de helikopter was fabelachtig. We vlogen over plekken waar we een dag eerder hadden gelopen, tussen de pieken van mijn zo geliefde Pyreneeën en langs steile rotswanden die we bijna konden aanraken. En wat ging het snel! We waren op meer dan twee dagen lopen van de bewoonde wereld, maar met de helikopter werden we een kwartier later afgezet op het veldje naast de camping. Vanuit de lucht zag ik mijn moeder wijzen, die als een gek onze kant op begon te rennen. De rest van de camping had door dat er iets te gebeuren stond en stroomde plotseling leeg, richting de helikopter.
En ons tochtje?
Ze zeggen altijd ‘driemaal scheepsrecht’. Helaas ging dat voor ons niet op. Te voet hebben we het dorpje L’Hospitalet près l’Andorre nooit bereikt. Een vierde poging hebben we ook niet meer ondernomen. Als het na 3 keer niet mag lukken, moet je dat misschien maar gewoon accepteren. De Ariège bleef echter wel onze grote liefde. In de jaren erna hebben we hier nog talloze schitterende wandelingen gemaakt, maar wel met de camping als veilige thuisbasis.
Heb jij wel eens een meerdaagse tocht gemaakt? Dan ben ik heel benieuwd hoe het jou vergaan is. Laat het me vooral weten in een reactie hieronder.
Meer lezen?
- Een ode aan Ariège, de Franse Pyreneeën
- Doen in de Ariège, een schitterend gebied in de Franse Pyreneeën
- Een ode aan Parijs
6 reacties
Prachtig om te lezen. Uiteraard heel erg vervelend voor je vader! En wat een fraaie foto’s! Het lijkt mij heel gaaf om ook eens de Pyreneeen te bezoeken. Lekker te hiken. Jaren geleden toen het privé even niet goed met mij ging pakte ik de auto. Reed naar Luxemburg. Parkeerde de auto bij een camping en ben door een rivierdal een aantal dagen vanuit het noorden zuidwaarts gelopen. Soms tentje opzetten op een camping, soms gewoon in het wild kamperen. En het was heerlijk alleen met mijn gedachten en even tot mijzelf komen.
Dankjewel Piet! En het was vervelend voor mijn vader, maar ook hij heeft genoten van het tochtje met de helikopter. In de jaren erna hebben we nog ontelbaar veel wandelingen door dit prachtige gebied gemaakt.
Ik kan me voorstellen dat je op die manier even tot rust kunt komen. Heerlijk om in de natuur te zijn en je gedachten te laten stromen. Ik ben om eerlijk te zijn nog nooit in Luxemburg geweest, maar het lijkt me erg mooi!
It was me who was there. And I still think it must have been yesterday. Thanks Dewi.
Het was een waanzinnig avontuur!
Wat een avontuur, maar wat jammer dat het drie keer niet goed is afgelopen. Een gescheurde kuitspier klinkt heel pijnlijk. Je foto’s zijn echter wel prachtig, ik moet zeker weer eens naar Frankrijk, want dit is echt magisch mooi. Wauw
Dankjewel Linda! Het was jammer, maar we hebben genoten van iedere stap en ook zeker van het tochtje met de helikopter. Gelukkig hebben we in de jaren erna nog genoeg schitterende wandelingen gemaakt in dit gebied. Mocht je nog een waanzinnig mooi en niet zo toeristisch stukje Frankrijk zoeken, de Ariège is the place to be ;). Ik zou ook heel graag weer eens naar Frankrijk gaan. Gaat dit jaar niet meer gebeuren, maar volgend jaar zeker! Jullie gaan binnenkort naar Parijs toch?