De charmante chaos van Jakarta

Het is een mierenhoop van bejaks, toeterende taxi’s en brommers. Alles rijdt kriskras door elkaar heen. Wat een uitlaatgassen. De combinatie van hitte en enorme luchtvervuiling geeft je een beklemmend gevoel. Sommige mensen lopen met mondkapjes over straat. Waar is de stoep? En waar kan ik veilig oversteken? Kennen ze hier überhaupt verkeersregels? De eerste dag in Jakarta is het even wennen. Het is onze eerste ervaring in Azië en we weten nog niet wat we ervan moeten vinden. Jeetje, wat een enorme stad. Waar moeten we in godsnaam beginnen?

Op 9 juli 1928 werd mijn oma geboren in Batavia, het huidige Jakarta. Veel vertelde ze niet over Indië, maar als klein meisje vond ik de verhalen die zij wel vertelde prachtig. Ik hing aan haar lippen en wilde elke keer weer dezelfde verhalen over Indië horen. Trots als ik was dat míjn oma uit een ver exotisch land kwam. Later kwam ik erachter dat mijn oma’s tijd in Indië niet alleen maar rozengeur en maneschijn is geweest. Toch hebben de band met mijn oma en de nieuwsgierigheid naar haar geboortegrond ervoor gezorgd dat Indonesië voor mij het meest logische land was om in Azië mee te beginnen. Het was toch alsof een stukje van mij naar huis ging. Hoewel ik natuurlijk wist dat het land van mijn oma niet meer bestaat en het Jakarta van nu absoluut niet meer te vergelijken zou zijn met het Batavia van mijn Oma.

Daar staan we dan in de chaos, die Jakarta heet. We staan op de loopbrug naast Gambir Station en kijken uit over de wijk waar mijn oma vroeger gewoond moet hebben. Wat een gek gevoel. Moderne woningen. Dit kan met geen mogelijkheid meer lijken op de wijk die mijn oma gekend heeft. Ik kijk op de plattegrond van Batavia, waarop zij haar woningen had gemarkeerd. De kaart die zij mijn moeder meegaf toen zij voor het eerst naar Indonesië ging en die ik nu 25 jaar later weer mee heb. Voor geen goud wilde zij terug naar het land van herkomst. Is de kaart die zij meegaf toch een blijk van nieuwsgierigheid? Wat had ze ervan gevonden dat ik nu op haar geboortegrond sta? Waarschijnlijk had ze gezegd: “Adoeh, veel te gevaarlijk voor dat kind!”. Ik zal het nooit weten. Wij maken er ons eigen avontuur van.

Inmiddels beginnen we te wennen aan de temperatuur en de chaos. We nemen een bejak naar de kathedraal van Jakarta. We zijn nog niet gewend aan de Indonesische Rupiah, dus we betalen net zoveel als we later tijdens onze reis zouden betalen voor een overnachting. Ach, ik hoop maar dat hij er lekker van gegeten heeft! De kathedraal zelf is mooi, maar ik ben meer onder de indruk van de jackfruits die aan de boom hangen. Oehh… wat zou ik die graag uit de boom plukken! Toch heeft de kathedraal iets heel bijzonders. Het is de plek waar mijn overgrootmoeder is getrouwd, waar mijn oma is gedoopt, waar mijn ouders een kaarsje hebben gebrand en waar wij nu 25 jaar later ook een kaarsje branden. Toch heel bijzonder om hier te zijn.

In Indonesië kun je overal eten, werd mij altijd verteld. Ook tijdens de Ramadan. Achter de kathedraal is een klein winkeltje van een Indonesisch vrouwtje, die heerlijk eten verkoopt. Wij kopen mihoen goreng en risolles en eten op de binnenplaats van de kathedraal. We hebben nog nooit zulke lekkere mihoen goreng gegeten. Wat een prachtige plek. Met al dat groen is het een oase van rust in deze chaotische stad.

De volgende dag hebben we door hoe de stad in elkaar zit en eigenlijk kunnen we de chaos en de drukte wel waarderen. ’s Avonds veranderen de straatjes in een lopend buffet, waar je het meest lekkere eten kan halen. De stad leeft. Mensen krioelen over de straten en alles gaat door elkaar heen, maar de sfeer is gezellig en uitbundig. Het blijft een chaos, maar het heeft wel iets charmants. Dit is de plek waar onze prachtige reis en het feest der herkenning kan beginnen.