Bijzondere ontmoeting in Ubud, Bali

Zo’n 23 jaar geleden waren mijn ouders op Bali. Zes weken lang hebben zij in Ubud genoten van de gastvrijheid van Rustini en haar zoon. In die tijd hebben ze een sterke band opgebouwd. Toen zij na zes weken afscheid namen, gaf Rustini hen nog een belangrijke boodschap mee: “Jullie gaan nu naar huis en over een jaar hebben jullie een dochter.” Een jaar later werd ik geboren.

Het contact verwaterde en mijn ouders verloren Rustini uit het oog, maar nooit uit het hart. Toen zij er lucht van kregen dat wij naar Indonesië zouden gaan, kregen wij een opdracht mee: ga op bezoek bij Rustini voor ons! “Heb je dan een adres?” vroeg ik heel praktisch. Nee, dat hadden ze niet, “maar als je bij Jalan Hanoman een straatje inloopt, woont zij daar ongeveer!”

Gewapend met foto’s en een hele vage adresbeschrijving gaan we op pad. Bij aankomst in Ubud start onze missie. We zijn een tikkeltje sceptisch en geloven niet dat wij haar in deze drukte gaan vinden. Op Jalan Hanoman besluiten we random een winkeltje in te lopen. “Hello, we are looking for Rustini”. We laten een foto zien. “Rustini?! Yes, that’s my neighbour!”. Ze stormt haar winkeltje uit en een paar minuten later komt ze terug mét Rustini.

We leggen uit wie we zijn en wat we komen doen. Nog voordat ik een foto van mijn ouders laat zien, zegt ze: Yes, of course I remember Frans and Irene! They were at my place 23 years ago! Does your father still smoke?” Wauw, ongelofelijk! We hebben haar direct gevonden en ze herinnert zich mijn ouders ook nog. Tot onze stomme verbazing is zij niet eens verbaasd dat wij hier zijn. We worden ontvangen alsof ze ons al jaren kent.

De ontmoeting in Ubud

Naast haar huis is haar zoon inmiddels een goedlopend restaurant gestart, waar zij ons direct uitnodigt. We kijken uit op de familietempel in haar tuin. Met handen, voeten, een Engels/Indonesisch woordenboek en wat hulp van haar zoon komen we een heel eind. Ze vertelt glunderend: “Toen ik mijn homestay begon, had ik nog maar twee plekken en hadden we het niet zo goed. Jouw ouders waren een van onze eerste gasten! Nu komen er veel mensen naar Bali en hebben wij het ook goed. Ubud is heel erg veranderd. Eerst waren wij bijna de enige homestay en nu zie je ze overal! Het toerisme is goed voor ons en zorgt ervoor dat wij van heel arm, rijk geworden zijn”. Rustini erkent echter ook dat Ubud nu “a bit too busy” is geworden. Dat is ook onze conclusie. Als we door de straat lopen zien we inderdaad dat de homestays, hotels en westerse restaurants als paddestoelen uit de grond zijn geschoten.

In de dagen daarna spreken wij Rustini nog erg vaak. Als we afscheid nemen geeft ze een kaart mee met een bericht voor mijn ouders. Ze hoopt dat wij nog lang in goede gezondheid van elkaar mogen genieten, “want gezondheid, dát is het allerbelangrijkste”.